σπαθολόγχη

η, Ν

λόγχη με πλατύ έλασμα, ευθύ ή κυρτό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σπάθη + λόγχη. Η λ. μαρτυρείται από το 1866 στο πόνημα Οδηγίαι προςχρήσιν τών τουφεκίων].